Επικοινωνία-Προτάσεις-Άρθρα σας

anhsuxoi.varemenoi@gmail.com

Περιμένουμε σχόλια,προτάσεις και φυσικά άρθρα σας που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας!

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Θέματα προς προβληματισμό

Χωρίς ανταλλαγή δεν υπάρχει κοινωνία,
χωρίς ισότητα δεν υπάρχει ανταλλαγή
και χωρίς μέτρο δεν υπάρχει ισότητα.


Από σχόλιο των Πολιτικών του Αριστοτέλη.




Οποιαδήποτε σκέψη,παρατήρηση  πάνω σε αυτό είναι καλοδεχούμενη.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΔΩΡΟ...ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ!

Αν δεν έχετε σκεφτεί τι δώρα να πάρετε φέτος τα Χριστούγεννα για τα αγαπημένα σας πρόσωπα, οι Ιρλανδοί έρχονται προς βοήθεια σας! Όλοι αναζητούν ένα δώρο που όχι μόνο να είναι χρήσιμο για τον άλλον, αλλά συγχρόνως να προβάλλει και κάποιο μήνυμα σ' αυτόν που θα το παραλάβει, καθώς και στους γύρω του. Ε λοιπόν τι πιο πρωτότυπο από αυτό: 



Εσώρουχα, όπως μποξεράκια και στρινγκς, με το σύνθημα " Προτιμώ να κάτσω να με γ.... τοΔΝΤ" θα είναι το αντικείμενο που θα κυριαρχήσει στις ανταλλαγές δώρων των Χριστουγέννων.Ετσι κορυφώνεται η οργή των Ιρλανδών μετά την ένταξη της χώρας τους στο διεθνή μηχανισμό στήριξης.


Πρόκειται για έναν "ευχάριστο" τρόπο με τον οποίο οι Ιρλανδοί εκτονώνουν τη δυσαρέσκεια και την οργή τους", συνεχίζει ο Κέλι.

"Για πρώτη φορά, εκτιμώ, ότι υπάρχει η πραγματική διάθεση όλων να κάνουν κάτι, αλλά ο κόσμος δεν ξέρει τί ακριβώς να κάνει. Πώς να το εκφράσει;" αναρωτιέται.

Ο ιρλανδικός λαός έχει σιωπηρά αποδεχτεί ορισμένες οδυνηρές περικοπές αλλά η υπομονή του θα εξαντληθεί. Ο κόσμος θα κατέβει στους δρόμους μόλις ανακοινωθεί ο νέος γύρος των μέτρων λιτότητας, υποστηρίζουν τα συνδικάτα, τα οποία προγραμματίζουν γενική συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Σάββατο.

Η κοινωνική διαμαρτυρία έχει βρει κι άλλες μορφές έκφρασης. Η τέχνη των δρόμων κυριαρχείται από τα θέματα της ύφεσης.

"Σαφώς προτιμώ έναν πλανόδιο πωλητή σε μια κακοφωτισμένη γωνιά του δρόμου παρά έναν εγκληματία με ένα πανάκριβο κουστούμι", είναι γραμμένο σε ένα σημείο του δρόμου που οδηγεί στην πολυσύχναστη περιοχή του Τemple Bar.
(Πηγη: enimerwsi.com)




Μια διαφορετική άποψη:Ο πανηγυρικός της 28ης Οκτ του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων

Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
 Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου  (malfasg@gmail.com)                                               
           
Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.». 
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.
«Τα καράβια μου καίω
δεν θα πάω πουθενά.    

 Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ 
από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ. 
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα
της ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)
 
                                                             Πάτρα, Οκτώβριος 2010

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Απαξίωση πτυχίου προ των πυλών!Μας νοιάζει??

 Έτοιμος προς ψήφιση ο νέος νόμος πλαίσιο για την παιδεία,όπως φάνηκε στη Σύνοδο των Πρυτάνεων,που πραγματοποιήθηκε στο Ρέθυμνο πριν από λίγο καιρό. Καθόλου έτοιμους δε βρίσκει όμως τους φοιτητές, παρόλο που πρόκειται να αλλάξει με τρόπο καταστροφικό τα μέχρι τώρα ισχύοντα δεδομένα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Φοιτητικοί σύλλογοι φαντάσματα, γενικές συνελεύσεις έρημες και πολιτικοποίηση σε επίπεδα υπό του μηδενός. 
Στη μεγαλύτερη επίθεση που πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέσα στους επόμενους 2 μήνες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι φοιτητές φαίνεται να δηλώνουν αποχή, συναινώντας με αυτή τους τη στάση στη νέα τάξη πραγμάτων που θα ακολουθήσει.
 Οι αλλαγές που πρόκειται να επιφέρει ο νέος νόμος πλαίσιο πολλές και οι περισσότερες καταστροφικές. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο σημαντικότερο πλήγμα που θα υποστεί ο φοιτητής και ο μετέπειτα εργαζόμενος: Στην κατάργηση του ενιαίου πτυχίου! Σύμφωνα με το νέο καθεστώς οι φοιτητές δε θα εισέρχονται σε κάποιο τμήμα,αλλά θα επιλέγουν να εισέλθουν σε κάποια σχολή. Η κατανομή τους στα επιμέρους προγράμματα σπουδών θα γίνεται έπειτα από το τέλος του πρώτου ακαδημαϊκού έτους, ανάλογα με την επίδοση και τις προτιμήσεις των φοιτητών. Από και και πέρα οι φοιτητές θα επιλέγουν μαθήματα και αλυσίδες μαθημάτων, όπου το κάθε μάθημα θα αντιπροσωπεύει κάποιες διδακτικές μονάδες και το πτυχίο θα αποτελεί άθροισμα τους.Τι σημαίνει όμως αυτό? Σημαίνει πτυχία πολλών ταχυτήτων που φυσικά δεν είναι ισοδύναμε μεταξύ τους και που επιπλέον ανοίγουν το δρόμο αφενός στην υπερεξειδίκευση και αφετέρου σε ένα ατέρμονο κυνήγι δεξιοτήτων και πιστωτικών μονάδων. Δηλαδή δε θα είναι το πτυχίο που έχει αξία,αλλά οι διδακτικές μονάδες που έχεις μαζέψει.Πράγμα που φυσικά σημαίνει ότι ποτέ δε θα είναι αρκετές για μια εξασφαλισμένη εργασιακή προοπτική,επομένως, οδηγούμαστε στο να εγκλωβιστούμε σε μια ατέλειωτη συλλογή "πιστοποιητικών γνώσης".Οπότε δε μιλάμε για δια βίου μόρφωση, αλλά για δια βίου εξειδίκευση, που έχει ως αποτέλεσμα ανθρώπους τεχνοκράτες,θύματα του απίστευτα σκληρού εργασιακού ανταγωνισμού που θα προκύψει.
 Επομένως με την αδιαφορία μας επιλέγουμε μια ζωή-κυνήγι διπλωμάτων που αφενός θα μας έχει σε μια συνεχή ανασφάλεια εργασιακά  και αφετέρου θα οδηγήσει στη δημιουργία τεχνοκρατών μεν,αμόρφωτων δε ανθρώπων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε μία ήδη κουρασμένη και πεσιμιστική κοινωνία.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Σκόρος:πάρε-δώσε αντικειμένων,γνώσεων,πρακτικών

             Σκόρος:χαριστικό παζάρι-δημιουργική αντίσταση-πάρε δώσε αντικειμένων

Πρόσφατα άνοιξε ένα καινούργιο μαγαζί,το οποίο μετακόμισε σε ενα μεγαλύτερο χώρο,λίγο διαφορετικό απο τα υπόλοιπα..Ονομάζεται Σκόρος και έχει μια αντιπρόταση απέναντι στην σύγχρονη νοοτροπία,μια πρόταση αλληλέγγυου εμπορίου.Ας την δούμε

  Πρίν αναρωτηθείτε ποιοι τρελοί ανοίγουν μαγαζί εν μέσω κρίσης,πρίν απορήσετε με την επιλογή του δρόμου,της γειτονιάς και της δραστηριότητας,έχουμε να σας πούμε πως αυτός ο χώρος ειναι η δική μας απάντηση και πρόταση σε μια καθημερινότητα που παράγει,καταναλώνει,πετάει,μολύνει και πλήττει και γίνετε όλο και πιο μονότονη και ομοιόμορφη.
  Ο Σκόρος ειναι μια πρόταση δημιουργικής αντίστασης,μια δομή αλληλέγγυας οικονομίας,που συναντώντας ανάλογες αντιστάσεις θέλει να δημιουργήσει τις βάσεις για μια άλλη κοινωνία.
 Ας ξαναθυμηθούμε τους λόγους δημιουργίας και ύπαρξης αυτού που αποκαλούμε χαριστικό παζάρι.
Ας σκεφτούμε τα ρούχα που ανταλλάσαμε με τις/ους φιλες/ους μας.
Ας θυμηθούμε τα ρούχα των μεγαλύτερων αδελφών,ξαδέλφων που περνούσαν σε μας.Τα άχρηστα ρούχα που κρέμονται τις ντουλάπες μας,που γεμίζουν τα συρτάρια μας αλλα λυπόμαστε να τα πετάξουμε.Τα μπλουζάκια,παντελόνια,φούστες,κινητά,i-pod,γυαλιά ηλίου που αγοράζουμε κάθε σεζόν που τα φοράμε δυο μήνες και μετά καταλήγουν σε ενα συρτάρι.
 Ας σκευτούμε τα χρήματα που ξοδεύουμε κάθε χρόνο για όλα αυτα,σε ποσες ωρες δικης μας εργασίας αντιστοιχούν.

Χαριστικό παζάρι επίπλων-φωτιστικών
 Ας σκευτούμε ακόμα ποιοι κατασκευάζουν όλα αυτα τα ομοιόμορφα,φτηνά,σχεδον μιας χρήσης προϊόντα.Συνήθως ειναι γυναίκες και παιδιά που δουλεύουν σε απάνθρωπες συνθήκες με εξευτελιστικά μεροκάματα και εξοντωτικά ωράρια.
Ας σκευτούμε τα σκουπίδια που δημιουργούν όλα αυτα τα άχρηστα πράματα που εμείς βαρεθήκαμε,και που κάποια στιγμή θα καταλήξουν στην χωματερή.
Και ελάτε να δούμε πιο σοβαρά την πρόταση μας.
 Το παζάρι δεν ειναι φιλανθρωπικό.Δε χρειάζεται να είστε φτωχός,άτομο με μειωμένη αγοραστική δύναμη.Η επαναχρησημοποίηση ή μεταποίηση δεν ειναι ούτε μειονέκτιμα ούτε εκδήλωση μιζέριας.Ειναι δημιουργική αντίσταση σ'έναν πολυτισμό που δίνει αξία στο περιτύλιγμα,αλλα χάνει την ουσία.
 Το παζάρι μας αφορά όλους,εν ολίγοις δεν είμαστε εναλλακτική εκκλησία που κάνει διανομές σε αναξιοπαθούντες.Κατι τετοιο ειναι ασυμβλιβαστο με την δράση και τα πιστεύω μας.Θέλουμε να σας έχουμε συνένοχους στην επαναχρησιμοποίηση,στη προσφορά,στα μικρά πλήγματα που μπορεί να καταφέρουμε όλες και όλοι μαζί στο αέναο κυνήγι των όλο και πιο πολλών προϊόντων,της όλο και μεγαλύτερης κατανάλωσης,της όλο και μεγαλύτερης εκμετάλευσης.
 Θέλουμε να σας έχουμε συνένοχους στην ανταλλαγή και την προσφορά χρόνου,ιδεών και πρακτικών που ίσως καταφέρουμε να μας κάνουν να δώσουμε και να πάρουμε στα πλαίσια της μη διαμεσολάβησης και εμπορευματικοποίησης.(π.χ. ανταλλάσω μαθήματα αγγλικών με babysitting,καθάρισμα σπιτιού με κούρεμα κτλ. κτλ.)
 Ψάξτε!Θα βρείτε πράματα που κάποιοι βαρέθηκαν και που εσείς μπορεί να χρειάζεστε.
Φέρτε μας ό,τι δε χρησημοποιείτε.Μπορεί να χρειάζετε σε κάποιον άλλο.Μπορεί να χρησημοποιηθεί με άλλο τρόπο,να μεταποιηθεί.
Ελάτε να σξευτούμε αν μπορούμε να δημιουργήσουμε δλικτυα ανταλλαγής δράσεων,να μοιραστούμε γνώσεις,εμπειρίες.Θα ηταν πολύ ωραίο αν κάποιος μας μάθαινε να ράβουμε,η αν μαθαίναμε σε καποιον αλλο πως να φτιάχνει ένα έπιπλο κτλ..
 Δε θεωρούμε την πρόταση μας πανάκεια,ειναι όμως ένα βήμα.
Αμφισβητώντας στην πράξη την αέναη κατανάλωση,απελευθερονόμαστε απο το σύστημα που την δημιουργεί

                                                        
Σκόρος,Ζωοδόχου-Πηγής και Ερεσσού-Εξάρχεια,τηλ. 6981076913, skoros.espiv.net.
Σκόρος-Ζωοδόχου Πηγής και Ερεσσού

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Τραγούδια που συνοδεύουν πραγματικά τη 17η Νοεμβρίου

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ωδή στον Κώστα Γεωργακάκη,
Κερκυραίο φοιτητή που σπούδαζε στην Ιταλία και αυτοπυρπολήθηκε
στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη Γένοβα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη
χούυντα στην Ελλάδα.

Ωδή στον Καραϊσκάκη
Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος
Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς


Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού


Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ


Πού πας παλικάρι πομπές ξεκινούνε
κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό


Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
οι προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2010

...37 χρόνια έχουν περάσει από τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου  '73...
 Δε θέλω να αναφερθώ στο πως φτάσαμε σε κείνη τη νύχτα,ή τι έγινε εκείνη τη νύχτα καθώς λίγο πολύ όλοι μας τα ξέρουμε. Θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στο συναίσθημα, που εδώ και 37 χρόνια ακολουθεί εκείνα τα γεγονότα και το τι σημαίνει Πολυτεχνείο σήμερα:
 Παραμονή 17ης Νοεμβρίου ακολούθησα το παλιό μου σχολείο στο κτήριο του Κάτω,όπως λέγεται τώρα, Πολυτεχνείου,προκειμένου να καταθέσουμε λουλούδια στο μνημείο των πεσόντων. Παρόλο που δεν ήμουν εκεί τότε,παρόλο δεν έζησα τη στιγμή  όπου το τανκς του ελληνικού στρατού ορμούσε σε φοιτητές που έψαλλαν τον εθνικό ύμνο νιώθω μια έντονη συναισθηματική φόρτιση όταν περπατάω σε αυτό το χώρο,όταν στέκομαι δίπλα απο την τσαλαπατημένη πόρτα,όταν ακούω τους φίλους μου να λένε πως νιώθουν το ίδιο που νιώθω κι εγώ. Μια φόρτιση που μεγαλώνει όταν βλέπω τις φωτογραφίες στις διάφορες εκθέσεις απο κείνο το Νοέμβρη κι όταν βλέπω ανθρώπους 50-70 χρονών που τις κοιτούν με συγκίνηση και αναρωτιέμαι αν βλέπουν τον εαυτό τους σε κάποιες απο αυτές. Μια εικόνα που αν μη τι άλλο πλην της συγκίνησης, σου δημιουργεί ένα αίσθημα χρέους απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους.Το χρέος πως τα αιτήματα εκείνης τη γενιάς, Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, πρέιπει όπως φαίνεται όχι απλά να διαφύλασσονται,αλλά να διεκδικούνται ακόμα και σήμερα.
Αυτή η εικόνα δυστυχώς παγώνει όταν ξαναβγαίνω στον προάυλιο χώρο του Πολυτεχνείου και βλέπω αυτό που κατά την είσοδο μου προσπαθούσα να αγνοήσω, να ξεχάσω πως βρίσκεται εκεί. Οι αμέτρητες κομματικές σημαίες και τα κομματικά τραπεζάκια! Δεν αμφιβάλλω ότι πολλά απο αυτά τα κόμματα είχαν μέλη τους μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τι μερες και συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Δε χρειάζεται όμως αυτός ο αγώνας να αντικαθίσταται από αγοραπωλησίες(εφημερίδες,κουπόνια), εντάσεις, προσπάθειες προσηλυτισμού και αμέτρητα φυλλάδια. Το Πολυτεχνείο το '73 έγινε σύμβολο ενότητας.Σύμβολο πως η νεολαία ενωμένη παρόλες της τις διαφορές μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Σημερα, 37 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο είναι ένα αντικείμενο σφετερισμού και ταυτόχρονα το μήλο της έριδος για τις διάφορες πολιτικές, ή μάλλον κομματικές τάσεις του φοιτητικού κόσμου. Το Πολυτεχνείο και η ιδέα που συνοδεύει ήταν,είναι και θα είναι των αθρώπων που αντιστάθηκαν απέναντι στην τότε Χούντα και αυτονών που έιναι έτοιμοι να αστισταθούν σε κάθε χούντα και κάθε μορφή της που καραδοκεί να βγει στην επιφάνεια!!

Κριτική στο γιορτινό κλίμα των Χριστουγέννων και πώς αυτό επιδρά πάνω μας

 Προβληματιζόμουν πάνω στην χαρά και το γιορτινό κλίμα που δημιουργείται κάθε χρόνο απο το πλαισίωμα των Χριστουγέννων,ωσπου έπεσα πάνω σε ένα φυλλάδιο με το εξής κείμενο που μου έκανε εντύπωση :


 "Για άλλη μια φορά 2 εβδομάδες γεμάτες γιορτές.Για άλλη μια φορά στολισμλενες βιτρίνες,στολισμένα σπίτια,στολισμένοι άνθρωποι,εθιμοτυπικές ευχές για αγάπη και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.Μια απέραντη εορταστική ρουτίνα υποχρεώσεων και τυπικοτήτων,που θα διακοπεί απότομα απο τον ήχο του ξυπνητηριού και την επαναφορά στην ρουτίνα της καθημερινότητας μερικές μέρες αργότερα.
 Για άλλη μια φορά καταναλωτική υστερία,αυξημένη κίνηση,εορταστικά ωράρια,ικανοποίηση και καταξίωση απο την αγορά πολύτιμων δώρων για πολύτιμους φίλους.Τα lifestyle περιοδικά εχουν λύσεις για όλους.Οι κυρίες πρέπει να αποκτήσουν καινούργιες τουαλέτες και αξεσουάρ,αφου είναι αδιανόητο να εμφανιστούν στα ρεβεγιόν και τις λοιπές εκδηλώσεις φορώντας τα περσινά.Τα παιδιά περιμένουν απο τον τηλεστάρ Άγιο Βασίλη δώρα βίας (δες Action man),ψηφιακής αποχαύνωσης (δες video-games) και μοδάτα μοντέλα (δες Barbie).
 Παράλληλα απο τα ΜΜΕ προβάλλεται το <<φιλανθρωπικό>>  προσωπείο των πολιτικών που συγκηνημένοι προσφέρουν ένα γεύμα αγάπης στους απόρους.Μια αδιάκοπη παρέλαση μιζέριας και υποκρισίας.
         
               ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΖΕΡΙΑ
Μιζέρια ειναι...
 να στέλνεις κάρτα λόγω των ημερών στους μέχρι πρότινος γραμμένους φίλους σου
Μιζέρια ειναι...
να βλέπεις πως πέρασαν τις γιορτές τους οι επώνυμοι στο ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ κτλ
Μιζέρια ειναι...
το αφεντικό σου να σου στέλνει ευχετήρια κάρτα,ενω σε γ***ει όλο το χρόνο
Μιζέρια ειναι...
να ξενερώνεις μετά τις γιορτές μέσα στο φαύλο κύκλο της καθημερινής αλλοτρίωσης(σπίτι-σχολείο-φροντιστήριο)

Κάθε μέρα οφείλουμε να είναι ξεχωριστή,μέρα δημιουργίας και ανατροπής.Δεν περιμένουμε απο καμμιά γιορτή να νοιώσουμε καλύτερα η χειρότερα"

Προσωπικά βρήκα αυτό το κείμενο να με εκφράζει πλήρως και πολύ ήθελα να το μοιραστώ με άλλους,απο την στιγμή μάλιστα που έπεσε στα χέρια μου απο την αφάνεια ενος αθέατου τραπεζιού στην σχολή...                                       Καλές γιορτές σε όλους!

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Η ΜΟΥΡΙΑ

 
 Ένα από τα πιο παραδοσιακά καφενεία στο κέντρο της Αθήνας, με καθόλου όμως "παραδοσιακές" αντιλήψεις! Η παλιά Εξαρχειώτικη κουλτούρα, με τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις και το παρεΐστικο κλίμα επιβιώνει στη γωνία Χαρίλαου Τρικούπη και Καλλιδρομίου. Σε συνδυασμό με τη ζεστή ατμόσφαιρα, τους καλούς μεζέδες και τον άψογο ελληνικό καφέ ψημένο στο μπρίκι δημιουργείται ένα πολύ ζεστό κλίμα, το οποίο δικαιώνει τους θαμώνες που υποστηρίζουν, ότι ακόμα και ένας άγνωστος θα βρει παρέα στη Μουριά. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως το ζεστό κλίμα της Μουριάς δε γνωρίζει διακρίσεις ανάμεσα σε ηλικίες και φύλα, αλλά ανοίγει ευπρόσδεκτα τις πόρτες του προς όλους!
 Μια βόλτα στη Μουριά πρωινά και απογεύματα καθημερινών,αλλά κυρίως τα πρωινά και μεσημέρια Σαββάτου θα σας κάνει να καταλάβετε για τί μιλάμε. Μοναδικό σας εφόδιο, η καλή σας διάθεση, καθώς πολλά λεφτά δε χρειάζονται χάρη στις οικονομικές τιμές που εξακολουθούν να ισχύουν!
Ιστορία: Η μουριά μετρά 95 χρόνια λειτουργίας καθώς η άδεια άσκησης επιτηδεύματος γράφει τη χρονολογία 1915 και είναι στο όνομα Ιωάννη Νικολάου Ελενού. Πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο το καφενείο στεγαζόταν σε μια παράγκα. Το 1962 γκρεμίστηκε, έγινε πολυκατοικία και από τότε το καφενείο στεγάζεται στο ισόγειο της. Μια άλλη ιστορία λέει πως στα χρόνια μετά το Β Π.Π. κύλησε ένας βράχος από το  Λυκαβητό, σημειωτέον ότι ακόμα δεν υπήρχαν πολλά σπίτια ανάμεσα, έφτασε ως την παράγκα και την γκρέμισε,όπως επίσης και ένα πηγάδι και μια μουριά που βρίσκονταν απ' έξω


Σας περιμένουμε Σάββατο μεσημέρι για ουζάκι, μετά τη λαϊκή!

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Atenistas:ακτιβιστές πόλης για μια καλύτερη Αθήνα!

Οι atenistas ειναι μια ομάδα ακτιβιστών,δημιουργημένη με σκοπό να κάνει την Αθήνα μια καλύτερη,πιο ζωντανή και όμορφη πόλη!
 Λειτουργώντας χωρις κομματικό υπόβαθρο,ή τον περιορισμό της φυλής,του φύλου και της ηλικίας,διοργανώνουν συναντήσεις και εκδηλώσεις σε κάθε γειτονιά,με σκοπό την αντιμετώπιση των προβλημάτων και την ανύψωση της σε χώρο ευθυμίας και δημιουργηκότητας!Συντροφιά με ποδηλατικές βόλτες,μουσική,καλή παρέα και χιλιάδες φωτισμένα πρόσωπα(!) ειναι σίγουρα μιά απο τις πρότασεις μάς! Δείτε τις Θέσεις των atenistas,γίνετε ενεργά μέλη και συμβάλετε μαζί μας!! :-D

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ: ΕΧΟΥΝΕ ΝΟΗΜΑ??

 Ένα ερώτημα που με απασχολεί κάθε φορά που ακούω στο αμφιθέατρο της σχολής μου μια φωνή που προσπαθεί να ακουστεί λέγοντας: "Συνάδελφοι!Τα μέλη της Χ φοιτητικής παράταξης θέλουμε να σας καλέσουμε στη Γενική Συνέλευση που θα γίνει αύριο στις...."
 Σε προηγούμενη ανάρτηση μου είχα αφήσει να φαίνεται πως με διακατέχει ένα πνεύμα αισιοδοξίας για τις Γενικές Συνελεύσεις. Δυστυχώς η αισιοδοξία αυτή μετατρέπεται σε απελπισία! Η κατάσταση είναι πέρα για πέρα τραγική και δυστυχώς την ευθύνη την έχουμε τελικά εμείς!
 Για όσους δεν έχει τύχει να παρευρεθούν σε Γενική Συνέλευση πανεπιστημίου,θα προσπαθήσω να κάνω μια περιγραφή περί τίνος πρόκειται:
 "Προγραμματισμένη ώρα ΓΣ,1 το μεσημέρι.13:15 στο αμφιθέατρο βρίσκονται 20 άτομα, όλα ταγμένα σε κάποια φοιτητική παράταξη. 14:00: Στην καλύτερη περίπτωση στο αμφιθέατρο βρίσκονται 100 άτομα, από τα οποία τα μη παραταξιακά είναι το πολύ 15. Αν καταφέρουμε να μαζευτούμε 180, που θεωρούνται απαρτία, τότε ξεκινάει η ΓΣ, αλλιώς ξεκινάει μια συζήτηση, ανάμεσα στις αριστερές κυρίως παρατάξεις της σχολής, με αντικείμενο ένα τεράστιο εύρος θεμάτων, που δυστυχώς δεν μπορούμε όλοι να παρακολουθήσουμε. Στις περιπτώσεις λοιπόν που έχουμε απαρτία (τώρα το πώς απαρτία για ένα σύλλογο 5000 ατόμων θεωρούνται τα 180 άτομα αυτό είναι άλλο θέμα) γίνεται προσπάθεια να ξεκινήσει η ΓΣ. Προσπάθεια, γιατί τουλάχιστον κάποια από τις παρατάξεις θα αποφασίσει τη στιγμή που ξεκινάει η συνέλευση να πει είτε πως είναι εκφυλισμένη, είτε πως ο αριθμός των ατόμων που έχει μαζευτεί δε υποδηλώνει σε καμιά περίπτωση ότι είναι Γενική Συνέλευση Συλλόγου κοκ. και θα αποχωρήσει μέσα σε μια χάβρα συνθημάτων. Αυτοί που θα μείνουν στη συνέχεια θα παρευρεθούν σε ένα πραγματικό τσίρκο! Μια απίστευτη βαβούρα, ένας τεκές, ένα χάλι μαύρο. Καμία ουσιαστική συζήτηση, παρά μονάχα μια μικροκομματική αντιπαράθεση, ανάμεσα στα ίδια 20 άτομα. Μια προσπάθεια να πείσουν ο ένας τον άλλον ποιος είναι περισσότερο αγωνιστής, ποιος είναι η όχι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης, ποιος μπορεί να ηγηθεί του φοιτητικού κινήματος, τι πέτυχε ή όχι το κίνημα του 06-07 κλπ κλπ"
 Προς τι παρατάξεις: Με μένα το μη παραταξιακό φοιτητή ποιος θα ασχοληθεί την τύχη μου τη μαύρη: Όλοι σας μου μοιράσετε από ένα φυλλάδιο που μιλάτε για την πρωτοφανή επίθεση που γίνεται αυτή τη στιγμή ενάντια στους φοιτητές. Και όντως τα στοιχεία αυτά ισχύουν. Θέλει να ασχοληθεί κανείς σας πραγματικά με αυτά  τα προβλήματα και όχι με το να βγάζετε να μετράτε την αγωνιστικότητα σας, να δείτε ποιος την έχει μεγαλύτερη? Αν είναι να καλείτε Γενική Συνέλευση γι αυτό,εμάς τι μας θέλετε? Νομίζω περισεύουμε...
 Προς τους συμφοιτητές μου: Ρε παιδιά, πως ανέχεστε να παίρνουν αποφάσεις στο όνομα σας 150 άτομα και μάλιστα για θέματα που σας αφορούν άμεσα; Θέματα που αφορούν την αξία του πτυχίου σας, θέματα που αφορούν την ποιότητα των μαθημάτων σας, θέματα που αφορούν φοιτητικά κεκτημένα ( πάσο, κάρτες σίτισης κλπ) σας αφήνουν παντελώς αδιάφορους: Όσο απέχετε από τις Γενικές Συνελεύσεις να ξέρετε πως παίρνουν άλλοι τις αποφάσεις για σας, άτομα που εξυπηρετούν συγκεκριμένα πολιτικά και κομματικά συμφέροντα. Γι αυτό ελάτε στις Γενικές Συνελεύσεις! Οι Γενικές Συνελεύσεις είναι δικές μας! Όχι των παρατάξεων! Αλλά για να φανεί αυτό πρέπει όλοι μας να μπούμε και να δηλώσουμε παρόν στα δικά μας προβλήματα, με τη δικιά μας φωνή!

Συμπέρασμα όλων αυτών και απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα είναι πως οι ΓΣ δεν έχουν κανένα νόημα με τη μορφή που έχουν τώρα. Παρ όλα αυτά, όπως έχω ξαναπεί, συνεχίζω να ελπίζω και περιμένω άτομα που θα ελπίζουν κι αυτά!

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Προτάσεις γι αυτή τη βδομάδα

Καλή εβδομάδα σε όλους!
Δευτέρα σήμερα, καινούρια εβδομάδα και καινούριες προτάσεις για βραδινές εξόδους Δυσαρεστημένοι,ευχαριστημένοι ή και αδιάφοροι με τις εκλογές στολιστείτε ή και όχι και βγείτε για κανά ποτάκι να χαλαρώσουμε λίγο!Λίγο όμως! :P

Μουσικές σκηνές:
  • Γυάλινο Μουσικό Θέατρο: 30 χρόνια...mnimonium με πρωταγωνιστή τον Τζίμη Πανούση!
Συγγρού 143, Τηλ.: 2109316101-4
Κάθε Παρ., Σάβ. στις 10.30 μ.μ. Τιμές: Ποτό στο μπαρ € 15, ελάχ. κατάν. στο τραπέζι € 40.


 «Θα κάνω μια σειρά εκδηλώσεων, ξεκινάω με τις παραστάσεις στο Γυάλινο, κατεβαίνω Συγγρού, επειδή είναι η κρίση, είναι δύσκολοι καιροί αλλά όχι μόνο για μένα, κατεβαίνουν κι άλλοι καλλιτέχνες, όλοι από τη Νέα Δημοκρατία, που κάνουν τα γραφεία τους εκεί, η Τζούλια η συνάδελφος, ο Αντώνης Ρέμος, ο οποίος χώρισε τελικά γιατί τον πόναγε η Μακρυπούλια πολύ γιατί είχε μακρύ πουλί και έχει προσλάβει τώρα μια άλλη, αλλοδαπή. Και το πρόγραμμα πάνω στην κρίση θα κινηθεί, δηλαδή εγώ, όπως και πολύ κόσμος, έχω σταματήσει να αγοράζω και πάνες για το μωρό μου, τη Φωτεινή, που είναι 17 μηνών. Τις πλένουμε και τις ξαναχρησιμοποιούμε.
 Ρούχα δεν ψωνίζουμε γιατί βγαίνουμε έξω στα μαγαζιά και τι να πάρεις, λουκέτα; Όλα είναι κλειστά, ενοικιάζεται, πωλείται, δηλαδή αναγκαζόμαστε να μεταποιούμε χαλιά από το σπίτι και στην παράσταση βγαίνω με μια παλιά μοκέτα, κάλτσες από μπουρνούζια που κόβουμε, τραπεζομάντιλα, κουρτίνες.
 Μια δεύτερη αφορμή είναι η απαγόρευση του καπνίσματος, που είναι ένα φασιστικό μέτρο, αν κι εγώ δεν είμαι καπνιστής, και η παράσταση θα είναι πρόσχημα για να καπνίζουμε ελεύθερα.
 Δεν έχω φόβο για την κρίση. Είναι κάτι ανάλογο με την πανδημία της γρίπης. Αλλά πουλάει περισσότερο. Είναι οικονομική κρίση αλλά με «οι» και τα δύο. Ένα κόλπο που σκέφτηκε ένας μπαμπούλας για να βγάλουν φράγκα, να κόψουν συντάξεις. Η ουσία είναι ότι είμαστε σε μια πολυκομματική χούντα. Πρέπει να διώξουμε αυτά τα κομματόσκυλα, να μην τσιμπάμε με τις εκλογές για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε. Όλα αυτά είναι άχρηστα άτομα τα οποία ακολουθούν ένα βυζαντινό πατροπαράδοτο μπούσουλα που λέει: «Για να γίνεις ηγούμενος πρέπει να σε γ... ο προηγούμενος». Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Να βάλουμε κανονικούς ανθρώπους και όχι αντιπροσώπους που θα ελέγχονται για τις πράξεις τους.
 Ζήσαμε και τη διακαναλική χούντα τώρα. Ο πρωθυπουργός για να κάνει προπαγάνδα υπέρ του υποψηφίου δημάρχου του κόμματος να δεσμεύει και τα κρατικά και τα ιδιωτικά κανάλια. Ο Πατακός
δεν θα τολμούσε να το κάνει. Όπως καταλαβαίνεις η παράσταση είναι ένας λίβελος στο Γιωργάκη,
ο οποίος είναι ένα μοιραίο πρόσωπο, ένα ούφο, δηλαδή αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο υποκείμενο. Δεν βάζει κώλο κάτω. Μας έχει τρελάνει με τα ταξίδια του. Βέβαια αν είχαμε και εμείς την Άντα στο σπίτι δεν θα φεύγαμε;
 Θαυμάζω το ελληνικό ροκ της δεκαετίας του ’60. Τα αληθινά τραγούδια που έβγαλε το λούμπεν στοιχείο. Μιλάω για Περπινιάδη, Ζαγοραίο, Αγγελόπουλο, όχι τον Θόδωρο. Μια φτωχή γενιά που έβγαινε από τον πόλεμο με ελπίδα, τσαγανό και τσαμπουκά. Και αυτό βγήκε στα τραγούδια. Μου αρέσει πολύ η φαρφίσα της δεκαετίας αυτής. Εκεί βλέπω ειλικρίνεια και ροκ στοιχείο.
 Μια φίλη τσιγγάνα, παλιά ιερόδουλος που το ’ριξε σε μαντεία, ταρό κ.λπ., μου είπε ότι είμαι μετεμψύχωση ενός τύπου από την Αίγινα που έφτιαχνε πλάκες για τους πεθαμένους. Εξυπνάδες δηλαδή. 50 χρόνια βολοδέρνω ανάμεσα σε εξυπνάδες και λογοπαίγνια.
 Με κρατάει η αγάπη του κοινού. Ουσιαστική. Έχουμε μια αγωνία και πάμε να τη ζήσουμε μαζί και να
γελάσουμε χωρίς να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον.
 Έχουν βρει διάφορα εξιλαστήρια θύματα και ξεσπούν πάνω τους. Ο Σίμος Σεϊσίδης είναι ένα παιδί που τον πυροβολήσανε, του φάγανε το πόδι και αντί να είναι έξω από τις φυλακές, όπως και ο πολυτραυματίας Σάββας Ξηρός, που είναι σε άσχημο χάλι, τον βασανίζουν. Ζούμε σε τρομακτικές εποχές επειδή έχει περάσει από την τηλεόραση η οικονομική τρομοκρατία και περνάει σε δεύτερη μοίρα ο τραμπουκισμός της εξουσίας και οι βασανισμοί που γίνονται κυρίως σε μετανάστες αλλά και σε Έλληνες. Βασανίζεται κόσμος καθημερινά. Γι’ αυτό έχω βάλει και στο μαγαζί τροχονόμους. Είναι μπάτσοι, γουρούνια, τροχονόμοι για να δείξω ότι κάνουν λειτούργημα και πρέπει να είναι στην υπηρεσία μας. Δηλαδή, φέρε στραγάλια, φέρε το ένα, φέρε το άλλο. Δεν μπορεί ο μπάτσος να μας δυναστεύει τη ζωή.
 Τα δεκανίκια του καπιταλισμού είναι η οικολογία και οι αριστεριτζήδες. Η πράσινη ανάπτυξη θα μας καταστρέψει τελείως. Ο Γιωργάκης έχει αγοράσει ήδη 10.000 ανεμογεννήτριες για τις Κυκλάδες, τέρατα 150 μέτρων. Θα μας καταστρέψει. Νομίζω ότι είναι το όνειδος της δυναστείας των Παπανδρειδών. Σε τελευταία ανάλυση όμως θα είναι καλό. Μινιμαλιστικά θα τα καταφέρουμε καλύτερα. Θα απαλλαγούμε από τον άκρατο καταναλωτισμό και τις κατασκευασμένες ανάγκες. ●
Τζίμης Πανούσης, Συνέντευξη στο Γιώργο Δημητρακόπουλο, Athens Voice

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ: ΕΛΠΙΔΑ Η ΦΙΑΣΚΟ?

 Πρώτο έτος στη σχολή και αποφάσισα να μπαίνω και να παρακολουθώ όσο πιο συχνά γίνεται τις Γενικές Συνελεύσεις που πραγματοποιούνται. Αυτά που είχα ακούσει από παλιότερους φοιτητές ήταν πως πρόκειται για μια μακρόχρονη διαδικασία μέσα σε μια χαώδη κατάσταση από καπνούς,φυλλάδια,φωνές,εντάσεις,συνθήματα και αποδοκιμασίες! Δυστυχώς, δε διαψεύστηκαν ούτε στο ελάχιστο!
 Η Γενική Συνέλευση θεωρείται το σημαντικότερο όργανο που έχει ο εκάστοτε Φοιτητικός Σύλλογος προκειμένου να "ασχοληθεί" με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Πρόκειται λοιπόν για μια διαδικασία ενημέρωσης αλλά και δράσης, καθώς ένας από τους στόχους της ΓΣ είναι να αποφασίσει πως θα κινηθεί απέναντι στα προβλήματα που έχουν εντοπιστεί. Και ενώ λοιπόν έχει ένα τόσο σημαντικό έργο που αφορά το σύνολο των φοιτητών και θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια τους, έχει καταλήξει έρμαιο των φοιτητικών παρατάξεων. Μια διαδικασία έντονης παραταξιακής αντιπαράθεσης σε μια γλώσσα καθαρά τυπολογική, όπου στόχος γίνεται η επιβολή της μιας παράταξης στις υπόλοιπες.Ένας κουραστικός "διάλογος" ανάμεσα στους παραταξιακούς μπροστάρηδες που μετατρέπει το αμφιθέατρο σε αίθουσα κοινοβουλίου,δίνοντας την εντύπωση πως μέσα στη ΓΣ υπάρχει αντιπροσώπευση και όχι αμεσότητα, πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.
 Πέρα από τις παρατάξεις, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουμε και οι μη παραταξιακοί φοιτητές, που οι Γενικές Συνελεύσεις βρίσκονται σε αυτήν την κατάντια. Με το να μην εμφανιζόμαστε στις ΓΣ δείχνουμε αδιαφορία στα ίδια μας τα προβλήματα και αφήνουμε άλλους, που μπορεί να διαφωνούμε κάθετα μαζί τους, να αποφασίζουν για μας! Οι Γενικές Συνελεύσεις είναι η μεγαλύτερη ασπίδα των φοιτητών απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται. Τώρα το πως κρατιέται αυτή η ασπίδα είναι ευθύνη δικιά μας!
 Παρ'όλη αυτή την κατάντια των ΓΣ και παρά τον πονοκέφαλο που ακολουθεί μετά το τέλος τους, έχω αποφασίσει να συνεχίσω να πηγαίνω.Ακόμα και στο φιάσκο μπορεί να υπάρξει μια ηλιαχτίδα ελπίδας!Η ελπίδα πως υπάρχουν κι άλλα άτομα που ελπίζουν!

Ένας ανήσυχος βαρεμένος